درگذشت بیوک جدیکار
سنّ کمی داشتم که همراه بچه‌های محل در زمین خاکی و یا در کوچه‌های تنگ
دنبال توپ پلاستیکی میدویدم با نام همیشه جاودان " جدیکار " آشنا شدم.از
شوت‌های سهمگین " آقا بیوک " داستان‌ها نبود که نقل نشود و ما را به
رؤیا‌های قشنگ بچگی نبرد.شوت‌های اولین لژیون فوتبال ایران با پای چپ که
حتی شایعه صدمه دیدن دروازه بان تیم حریف و یا مرگش را دامن میزد الگو یی
بود که ما سعی به تقلید ش داشتیم ، که البته با آن توپ پلاستیکی‌ها ۱۰ متر
هم قادر به شوت زدن نبودیم.این تصویر‌ها و رؤیا‌ها از عزیز تازه سفر کرده
برای ما انگیزه ، الگو برداری و کری خواندن آن دوران نوجوانی بودند.بعد‌ها
بیشتر و بیشتر با شخصیت " جدیکار " آشنا شدم.حضور جدیکار همراه با چندین
بازیکنان به نام آن زمان سر فصلی بود برای رویکرد بچه‌های محلات به بازی
فوتبال .البته نسل امروزی جوانان باید توجه داشته باشند که از دورانی صحبت
میشود که شرایط و امکانات در مقایسه با امروز در حد زیر صفر بودند ، مشکل
اساسی دیگر نگرش پدر و مادران نسبت به این بازی بود ، چرا که اکثرا نه با
فوتبال آشنا بودند و نه با وسوسه‌های این بازی ، و نگرانی آنها بیشتر از
صدمه دیدن ، پاره شدن کفش ( منظور کفش ورزشی نیست ، اصلا این امکان وجود
نداشت) و شلوار بود.اما " آقا بیوک " این بی نظیر‌ترین بازیکن فوتبال
ایران با نامش به مرور این موانع را از سر راه ما تشنه گان توپ پلاستیکی بر
داشت. اگر چه ناگزیر به وداع با این بزرگ مرد ورزش ایران هستیم ولی بی
ترید نامش جاودانه است و جامعه ورزش و فوتبال ایران همیشه و همواره این
زنده یاد را فراموش نخواهد کرد.با تعظیم در برابر پیشکسوت تاریخی فوتبال
ایران این فقدان را به خانواده " جدیکار " ، دوستان ، پیشکسوتان و
دوستداران فوتبال تسلیت میگویم.روحش شاد
