دویچهوله: خانم حسینی شما چندی پیش ناگهان از دنیای ورزش خداحافظی کردید و کنارهگیریتان را رسماً اعلام کردید. چطور شد که علیرغم موفقیتهایی که به دست آوردهاید، در جوانی و سن ۲۳ سالگی چنین تصمیمی گرفتید؟
هما حسینی: بعد از المپیک، من دو سال در تیم ملی بودم و تا قهرمانی آسیا هم ماندم، ولی الان دو سال است که دیگر روئینگ کار نمیکنم. بهخاطر اینکه شرایطی که من میخواستم دیگر وجود نداشت؛ شرایطی که من بتوانم خودم را نشان بدهم، دوباره افتخارآفرینی کنم، مدال بیاورم و اصلا از عنوان قهرمانی خودم دفاع کنم. برای همین ترجیح دادم بروم درس بخوانم. از طرف دیگر، با توجه به اینکه دانشگاهام (دانشگاه تهران) دانشگاه سختگیری است، نمیتوانستم هم درس بخوانم و هم به ورزش برسم.
شما به عدم وجود شرایط مناسب اشاره کردید. منظورتان از این نکته چیست؟ چه چیزهایی را انتظار داشتید باشد که برایتان فراهم نشد؟
من نمیخواهم خیلی ریز وارد جزییات بشوم. اینکه شما خودتان از شرایط اینجا خبر دارید. برای همین من بهطور کلی گفتم که شرایطی که من به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای انتظار داشتم، فراهم نبود. حال اینکه مسئولین این مسئله را قبول دارند یا نه، مهم نیست. بهخاطر اینکه آنها من را از دست دادند و افتخاری که من برای خودم و کشورم آوردم، جاودانه شد.
من عاشق تیم ملی روئینگ بودم، ولی شرایط طوری بود که درس و دانشگاه را ترجیح دادم. چون میخواستم الان در رشته‌ی تربیت بدنی درس میخوانم، در آینده یک مربی باسواد علمی برای رشته‌ی روئینگ باشم که دیگر کمبودی که الان ما در کشور داریم، ادامه پیدا نکند. حداقل نسل ورزشکار بعد از ما دیگر مشکل ما را نداشته باشند که مربی ایرانی حرفه‌ای نداریم.
گفتید که نبودن یک مربی با دانش قایقرانی یکی از کمبودها و مشکلات بود. دیگر کمبودها چه چیزهایی بودند؟
صددرصد شاید مسئولین تلاششان را بکنند، اما توانایی همهی آدمها مثل هم نیست و نشد آن چیزی که باید برای یک تیم حرفه‌ای میبود. من نمیتوانم تلاش آنها را هم زیر سئوال ببرم، اما شاید تخصصشان این نبود؛ نمیدانم!
شما از چه چیزی بیش از همه مأیوس شدید؟
هما حسینی پیشاپیش کاروان ورزشی ایران در المپیک ۲۰۰۸ در حال حمل پرچممثل اینکه مسئولین دوست نداشتند کسی توی تیم باشد که بتواند برایشان به شکلی موفقیت به وجود بیاورد؛ خودشان میدانند. شما از آنها هم مصاحبه بگیرید و بپرسید. هرچند که پرسیدهاند و آنها گفتهاند که من بینظم بودهام و خیلی مسائل دیگری که حقیقت نداشته است. طبیعی است ورزشکاری که در المپیک شرکت میکند، ورزشکار آماتوری نیست و حتماً مؤلفههای ورزشکار خوب را دارد که به این سطح رسیده است.
خانم حسینی شما پرچم‌دار کاروان ورزشی ایران در بازیهای المپیک ۲۰۰۸ پکن بودید. از خاطراتتان در این دوران برایمان تعریف کنید و همچنین از چگونگی گزینش شما به عنوان پرچم‌دار کاروان ورزشی ایران در این پیکارها.
به خاطر اینکه من اولین بانوی ایرانی بودم که در رشته‌ی قایقرانی سهمیهی المپیک میگرفتم. یعنی برای المپیک ۲۰۰۸ سه نفر بیشتر از ایران نتوانستند سهمیهی المپیک بگیرند. ما سه نفر بودیم و هرسهی ما برای اولین بار بود که در رشتههای خودمان سهمیه میگرفتیم و چون رشته‌ی قایقرانی رشته‌ی رکوردی است، محدودیت حجابی که ما داریم تأثیرگذارتر از رشتههای دیگر بود.
همهی اینها دست به دست هم داد و مسئولین تشخیص دادند که من میتوانم افتخار پرچمداری کاروان ورزشی کشور را داشته باشم. من هم خیلی خوشحال بودم از این قضیه، ولی حیف که ادامه پیدا نکرد. روزهای خیلی خوبی بود، المپیک هم خوب بود و من میتوانستم خیلی بهتر در المپیک ظاهر بشوم. ولی همیشه یک سری مسائل پیش میآید که آدم انتظارش را ندارد.
بعد از المپیک ۲۰۰۸ پکن تا زمان خداحافظیتان از قایقرانی روئینگ فعالیت ورزشیتان چگونه ادامه یافت؟
بعد از المپیک در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کردیم که در آنجا هم تایم خوبی توی تمرینها داشتیم و خیلی آماده بودیم. یعنی صددرصد برای مدال طلا رفته بودیم. ولی باز هم همان مشکلات تکراری باعث شد که ما مثلاً با اختلاف یک ثانیه و چند صدم ثانیه چهارم بشویم.
وقتی ورزشکاری دو سال برای شرکت در مسابقهای تمرین میکند، حتی اگر او نقش خود، یعنی وظایفی را که بر عهده دارد، کامل انجام بدهد، باز هم فقط ورزشکار در بهدست آوردن موفقیت دخیل نیست. عوامل دیگری هم تأثیرگذار هستند. ما هم خیلی خوب تمرین کرده بودیم و خیلی آماده بودیم، ولی عوامل دیگر دست به دست هم داد که ما نتوانیم مدال بگیریم که این برای من خیلی ناراحت کننده بود.
هرچند که بهترین عنوان تیمی را به دست آوردیم. یعنی تیم ایران در مسابقات قهرمانی روئینگ آسیا هیچوقت مدال نگرفته بود و عنوان چهارمی بهترین عنوان برای تیم ما بود.
چه چشماندازی در بارهی بخت حضور قایقرانی زنان ایران در المپیک ۲۰۱۲ لندن دارید؟
راستاش را بخواهید، بعد از کناره‌گیری خیلی دنبال اخبار و اطلاعات تیم نبودم. ولی هنوز هم بچههایی هستند که دارند تلاش میکنند. حالا انشاالله این تلاشی که مسئولین هم راجع به آن صحبت میکنند، واقعی باشد و بتوانند با هم به نتیجهای برسند.
من مطمئن هستم که بچهها خیلی تلاش میکنند و همه هدفمند هستند. انشاالله مسئولین هم بتوانند هماهنگیهای لازم را کامل انجام بدهند که بچهها به نتیجه برسند که حداقل سهمیهی المپیک و حضور در آن برای ایران تاریخی نشود. چون وقتی ورزشکاری در المپیک شرکت میکند، انگیزهی بیشتری میگیرد که حضورش را دوباره تکرار کند و بهترین سطح ورزشی برای هر ورزشکاری، حضور در بازیهای المپیک است.
امیدوارم برای ورزشکارانی که انشالله بتوانند سهمیهی المپیک بگیرند و در این بازیها شرکت کنند، شرایطی را فراهم کنند که آنها بتوانند ادامه بدهند و مانند ما کناره‌گیری نکنند.
شما یکی از ورزشکاران برجستهی زن ایرانی در سالهای اخیر بوده‌اید. آیا این احتمال را نمیبینید که کنارهگیریتان دوش آب سردی باشد برای انگیزهی ورزشی زنان ایران؟
صددرصد تأثیر دارد. البته ممکن است هر ورزشکاری، به هر دلیلی اصلاً نخواهد ورزش را ادامه بدهد و به نظر من نباید کسی از این مسئله ناامید بشود. خود من دوست دارم حالا که روئینگ را کنار گذاشتهام، دوباره به کار در این رشته برگردم؛ حال به عنوان مربی یا بازیکن.
البته اگر شرایطی که باید فراهم باشد - نه شرایطی که من میخواهم - بلکه یک شرایط استاندارد. اگر چنین شرایطی فراهم باشد، من دوباره برمیگردم که حداقل آنهایی که ورزش میکنند بدانند که عمرشان را الکی هدر ندادهاند و همیشه جایشان در ورزش حفظ میشود.
اما خانم حسینی، راه حلهای دیگری نیز برای ادامهی فعالیت در ورزش حرفه‌ای و قهرمانی وجود دارد. به عنوان مثال، احسان حدادی، برندهی مدال برنز پرتاب دیسک جهان، در گفتوگویی که با دویچه ولهی فارسی داشت، گفت که در حال برنامهریزی برای مهاجرت به خارج از ایران است تا بتواند در کشور دیگری طبق استانداردهایی که الان شما هم به آن اشاره کردید، تمرینات و ورزش حرفهایاش را ادامه بدهد؛ اما در میادین بینالمللی برای تیم ملی ایران مسابقه بدهد.
صددرصد! الان کشورهای سطح اول جهان ورزشکارهای نخبه، یعنی هر کسی که در کار خودش نخبه باشد، را میگیرند و خیلی هم شرایط خوبی را برایشان فراهم میکنند. ولی ما ایرانی هستیم و دوست داریم در مملکت خودمان و برای کشور خودمان کار کنیم و حداقل این را ثابت نکنیم که در ایران نمیتوانند شرایط استانداردی را فراهم کنند.
ما دوست داریم هم ورزشکار، هم مسئولین و هم دانش کشورمان را توانا نشان بدهیم. اگر ما بخواهیم برویم در کشور دیگری فعالیت کنیم، یعنی همه چیز اینجا را زیر سئوال بردهایم. کاش اجازه بدهند که این اتفاق نیافتد.
مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان